iepriecēt
ìepriêcêt, ìepriêcinât, [ìepriecât], tr.,  ertreuen, froh machen, trösten: sirdi, bēdīgus. [tu mani esi iepriecējis Glück Tob. 8, 16.] pagruozījis gre̦dze̦nu un vēl vairāk iepriecinājis ve̦cākus LP. IV, 88. [Refl. iepriecāties L.  "sich erfreuen".] Subst. ìepriêcê̦tãjs, ìepriêcinãjums,  die Freude, der Trosx: viņam būtu jāmirst bez baznīcas iepriecinājuma Vēr. II, 1076.
Avots: ME II, 53
Avots: ME II, 53