kūja
kūja [li. kūja  "Stelze"], der Stab, Stock, die Keule [Alt-Ottenhof, Wolmar]: ve̦cajam kūja (Var.: kūza) klaudz BW. 13151. kur, meitiņ, kūju liki, ar kuo māti kuldintīji? 233l0. dē̦ls pruom pie kalēja, lai kaļuot šim kūju LP. VI, 524. [Nebst li. kūjis  "Hammer", slav. kyjь  "Hammer, Knüttel" wohl zu kaût, s. Berneker Wrtb. I, 676, Trautmann Wrtb. 123, Būga РФВ. LXXI, 54 und KZ. LI, 125.]
Avots: ME II, 908
Avots: ME II, 908