kvĩkstêt Ahs., 
kvīkš(ķ)êt, -u, -ẽju, intr.,  
quieken (von einem hungrigen Ferkel, Schweine, das einem Menschen, welcher Schweinefutter trägt, quiekend nachläuft) Dond., Ahs., Lub., Smilt.: 
sivē̦ns viņai kvīkšķējis pakaļ LP. VII, 948.
Avots: ME II, 
355