drāvēt
II dràvêt 2 [Warkh., Erlaa], -ēju, [drāvît L. W. 1921, Nr. 45, 3 3], tr.,  berufen, schelten, bedrohen Wallhof, Selb., Laud.: ej, drāvē tuo bē̦rnu, kuo viņš tur bļaustās. ar tautām baŗuoties, bāleliņus drāvējuot BW. 20714. drāvē mani dzē̦rumā BW. 27012. [Nebst dravêt (vgl. auch drauvêt) und (?) li. drovė̕tis  "sich genieren" wohl aus einem mnd. * drawen (neben drouwen)  "drohen" (vgl. mnd. drawe neben drouwe  "Drohung" und ahd. drawen  "drohen".]
Avots: ME I, 494
Avots: ME I, 494