vankarēt
vañkarêt (gespr.: vañke̦rt) Dond., -ẽju,  hin und her wälzen: slimnieku vajaga *vankarēt, tad tam būs vieglāki Dond. Refl. vañkarêtiês Stenden,  sich hin und her wälzen, gāzelēties: slimnieks visu laiku *vankarējas pa gultu Dond. Als ein Kuronismus zu ai. van̂cati  "schwankt", vaṅkara-ḥ  "Flusskrümmung", ae. wóh  "krumm", mnd. wingeren  "sich krümmen" u. a. (bei Walde Vrgl. Wrtb. I, 218), wozu Būga KSn. I, 73 2 auch li. vinkrus "callidus" u. a. stellt; vgl. auch vinkaļât.
Avots: ME IV, 471
Avots: ME IV, 471