stibât, 
-ãju,1) auch 
stibuôt Gr. - Jungfernh.,  
(mit etwas Schwerem Mar.)  
schlagen, durchprügeln Kromv. n. U., Janš. Precību viesulis 84: 
stibā pa mugaru! Mar. n. RKr. XV, 138;
2) auch 
stibuôt U., 
 "mit steifen Füssen gehen" Mar.,  
schwerfällig daherwandern Seew, n. U.,  
lahmen Lems., Kokn., Salis n. U.: 
stibā vien uz priekšu! gan vakarā atpūtīsies Mar. n. Rkr. XV, 138. 
klibuodams, stibuodams (Juods nuo pekles ārā vilkās) De̦glavs Rīga II, 1, 160. 
Zu stiba.Avots: ME III, 
1064