maguône [li. 
màgonė bei Bezzenberger Lit. Forsch. 138], 
maguona Buschh., 
[magùona 2 (li. 
magona Lit. Mitt.]I, 140) Saussen), Demin. 
maguonīte, maguoniņa BW. 5411, 
[magaļmeņa (neben der Grundform ostle. 
mogouma < "magałma < *magauma) in Nirza n. FBR. VI, 46],  
der Mohn (papaver): griķiem sēju tuo druviņu, maguonām nuoziedēja BW. 28357, 2.  
Der Mohn als Bild der Schonheit und Bescheidenheit: es meitiņa kâ ruozīte, kâ Vāczemes maguonīte RKr. XVI, 238. 
princese tik smuka kâ maguone JK. V, 79. 
Edžiņa nuosarka kâ maguonīte A. IX, 47. 
maguonīte, ze̦lta maguonīte,  Liebkosungswort - das Liebchen, der Schatz. - [In Dond. 
maguone  - Name einer roten Kuh. - Nebst li. aguonà (wohl aus *maguonà dissimiliert, s. W. Schulze KZ. XLII, 381) wohl aus dem Germanischen, etwa aus einem as. *mago (mit kurzem a !), vgl. auch Berneker Wrtb. II, 10.]Avots: ME II, 
547