dìeviņš, Demin. von 
dievs,1)  der Götze; dieviņi,  die verstorbenen Geister: Jurģuos baruoja pie ve̦ciem kuokiem un akmeņiem dieviņus. liek dieviņus pieminēt BW. 13646, 14; fem. 
dieviņa U.,  
die Göttin (aus dem VL.);
2)  in Ausrufen: dieviņ augstais! dieviņ, tētiņ! dieviņ, tu tētiņ! dieviņ augstais, tētiņ žēlīgais!  Ach Gott! - bet kur tu dieviņ!  Ausruf beim Eintritt des Gegenteils von dem Erwarteten: kalnagāzējs palika mājās; bet kur tu dieviņ! vīrs dabūja sukas;3) tas nu viņam bij dieviņ od. 
juo dieviņ,  das war ihm nach dem Sinn Grünh. 
dē̦liem juo dieviņ LP. VI, 739.
Kļūdu labojums:
die verstorbener Geister = die Geister der Verstorbenen
Avots: ME I, 
484, 
485